سخنی با دوستان

یکی از لذت بخش ترین مراحل کار ما ،مشاهده موفقیت دانش آموزان است.

وقتی معلم پیوسته تلاش می کند و برای دیدن ما حصل ، صبر به خرج می دهد، نتیجه کار شگفت انگیز است.تدریس همانند بالا رفتن از کوه است همانطور که اولین گام برای کوهنوردی ، آماده شدن است، معلم نیز باید برای آنچه ممکن است اتفاق بیفتد ، آماده باشد. اگر معلم طرحی برای درس هایش نداشته باشد ، مشکلات زیادی خواهد داشت.

وقتی یک کوهنورد شروع به بالا رفتن از کوه می کند ، در راه موانع زیادی وجود دارد که کوهنورد در چنین وضعی باید کاردان و مبتکر باشد، معلم نیز در کار خود با موانع بسیاری برخورد می کند:

امکان دارد خود دانش آموز یک مانع پایدار باشد.  

معلم باید دانش آموزان را بشناسد و بداند برای هر یک از آنها ، چه روش آموزشی ای مناسب است . دانش آموزان چیزی را که ببینند ،بشنوند ،لمس کنند و بیان کنند ،بهتر یاد می گیرند. اگر آموزش با این چهار مؤلفه همراه شود ، یادگیری را آسان می کند.

عامل مؤثر دیگر دادن حق انتخاب به دانش آموزان است. 

 واگذاری حق انتخاب به دانش آموزان اهمیت زیادی دارد.اما تا مدتی معلم باید آنها را کنترل کند .

مانع دیگردانش آموزانی هستند که اعتماد به نفس ندارند، ممکن است فکر کنید آنها اهمیتی ندارند ولی باید بدانیم مهمترین اشخاص در کلاس آنها هستند.هر یک از آنها باید بدانند چه قدر مهم هستند و معلم چه قدر از بودن آنها در کلاس لذت میبرد . این مسولیت معلم است که هر روز به دانش آموز بگوید که حضورش در کلاس چه قدر خوب است.

وقتی معلم به پایان روز نزدیک می شود ، ممکن است تمام کشمکش های سخت و دشوار آن روز را به خاطر آورد . اما همانگونه که لحظات زیادی هست که علیرغم دشواری بالا رفتن از کوه آن را ارزشمند می سازد ،نگاهی به اطراف کلاس و دیدن دانش آموزی که به تنهایی ، کار را به پایان رسانده ،تدریس را شیرین تر می کند.

برگرفته از مقاله بر فراز قله ی تدریس ایستاده ام .نوشته ماریان بوینز ،ترجمه فرزانه نیک نژادی