ماه تابان

آدم  از آن روزی که شد هستیش آغاز

با علم و ایمان کرد تا اوج پرواز

زجمله اعمالی که همپای جهاد است

ایمان و علم آموختن دیگران است

گل واژه ای بی تاست در گلشن ،معلم

فانوس جان را می کند روشن ، معلم

در باغ هستی هر گلی را رنگ و بویی ست

اما گلی مانند وی خوش رنگ و بو نیست

چو شمع می سوزد  جسم و جانش

تا روشنی بخشد به رهروانش

دریایی از شکر است و دنیایی شکیب است

بر درد عالم سوز نادانی طبیب است

او می شود جاری به دل ها با محبت

آری ندارد جذب دل ها رنج و زحمت

هرگز نمی باشد ز کارش خسته

بردوش همت کوله باری بسته

آن ماه تابان تا ابد پاینده بادا

نامش، مرامش ،شوکتش،پاینده بادا